ഒരു മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്... നിര്‍ത്താതെ, തോരാതെ.. എന്നോ കൂടെ കൂടിയിരുന്ന ഓര്‍മ്മകളെല്ലാം എന്നില്‍ നിന്നും പൊഴിഞ്ഞകലേക്ക് മറയുന്നുണ്ട്‌... എല്ലാ ഓര്‍മ്മകളും മറവിയിലേക്ക് വഴിമാറുമ്പോള്‍... കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി തീര്‍ന്നു കഴിയുമ്പോള്‍... സമയമാകുന്നുണ്ട്...; സമയമാകുന്നുണ്ട് പോകുവാന്‍.... വെണ്‍മേഘച്ചിറകില്‍ നീലാകാശത്തില്‍ പറന്നു നടക്കുവാന്‍.. അവിടെ നിന്ന് നക്ഷത്ര കണ്ണുള്ള നിന്നെ നോക്കി കാണുവാന്‍ വല്ലാതെ തുടിക്കുന്നുണ്ട് മനം... എത്രമേല്‍ അകന്നു പോയിരിക്കുന്നു നമ്മള്‍... ഇത്ര വേഗം!, ഇത്രയും വേഗത്തില്‍ എങ്ങനെ...?! എങ്ങനെ എന്ന ചോദ്യം അനാവശ്യമാണ്.... നമുക്കിടയില്‍ എന്നും ആവശ്യമില്ലാത്തതായിരുന്നു ചോദ്യങ്ങള്‍...!! ഉത്തരങ്ങള്‍ പോലും ഇല്ലായിരുന്നു നമുക്ക്... "അടരുവാന്‍ വയ്യ... അടരുവാന്‍ വയ്യ.... നിന്‍ ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നെനിക്കേതു സ്വര്‍ഗ്ഗം വിളിച്ചാലും.... ഉരുകി നിന്നാത്മാവിന്നാഴങ്ങളില്‍ വീണു പൊലിയുമ്പോഴാണെന്‍റെ സ്വര്‍ഗ്ഗം..." എത്ര പ്രിയമായിരുന്നു ആ വരികള്‍... എന്നിട്ടും.. എന്നിട്ടും ഇന്ന്......!
ദൂരെ എന്‍റെ നിഴലുകള്‍ ഉണ്ട്... ഓരോ വട്ടം ഞാന്‍ ഉപേക്ഷിച്ച എന്‍റെ നിഴലുകള്‍.. രൂപം നഷ്ടപ്പെട്ട... ശബ്ദം നഷ്ടപ്പെട്ട... നിറം പോലും നഷ്ടമായ എന്‍റെ നിഴല്‍... നിനക്കൊരിക്കലും ഇനി കാണാന്‍ കഴിയില്ല... അത്ര മേല്‍... അത്രമേല്‍ നീയതിനെ മറന്നു കഴിഞ്ഞു....... ഓരോ മറവിയും ഓരോ മരണമാണ്.. "നിന്നെ മറക്കുകയെന്നാല്‍ മൃതിയാണെന്ന്; ഞാന്‍, നീ മാത്രമാണെന്ന്"
വഴി കാണുന്നുണ്ട്... ഇരു വശവും മഞ്ഞനിറത്തിലുള്ള പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞ വഴി... ഒന്നായി സഞ്ചരിക്കാം എന്ന് ഒരിക്കല്‍ നമ്മള്‍ പറഞ്ഞ വഴി... ദിശയും, ദിക്കുകളുമില്ലാതെ വെറും വഴി മാത്രം.... അനന്തമായ ആ വഴിയുടെ അവസാനവും ഞാന്‍ താണ്ടിയിരിക്കുന്നു, കൂടെ നീയില്ലാതെ!!!! ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും ശലഭങ്ങളാണ്... വര്‍ണ്ണച്ചിറകുകള്‍ വീശി വീശി നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന ശലഭങ്ങള്‍....
എത്ര മനോഹരമായി നീയെന്നെ പരാജയപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു... വെറുതെ, വെറുതെയെങ്കിലും ഒരു വട്ടം പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നോ തകര്‍ന്ന ഹൃദയത്തിലെ അവസാന തുള്ളി രക്തവും ഞാനന്നേ നിനക്ക് തന്നേനെ... നിന്നോടുള്ള ഓരോ പരാജയവും..., നീ നല്‍കുന്ന ഓരോ മുറിവും എനിക്ക് എത്രമേല്‍ പ്രിയമാണ്.. എന്തെന്നാല്‍ നിനക്കേ അത് നല്‍കാന്‍ കഴിയൂ... അത്രമേല്‍ പ്രിയമുള്ള നിനക്ക് മാത്രം...!
ഇപ്പോള്‍ ശാന്തമാണ് മനസ്സ്... തിരകളടങ്ങിയ കടല്‍ പോലെ... ഒരു കൊടുങ്കാറ്റിനും ഇനിയൊരു കൊച്ചോളങ്ങളെ പോലും ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിയാത്ത വിധം ശാന്തം... തീവ്രമായ ഈ ശാന്തത..... ചിന്തകള്‍ നിലച്ച ഈ ശാന്തത... തീര്‍ത്തും നിശ്ശബ്ദമായ ഈ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ ഒന്നും അറിയാതെ... ഒരു ഹൃദയസ്പന്ദനം പോലും കേള്‍ക്കാതെ.. അതേ നിലച്ചിരിക്കുന്നു അന്ന് നീ നല്‍കിയ താളങ്ങള്‍ എല്ലാം... നീ പറഞ്ഞ നിന്‍റെ ഹൃദയത്തിന്‍റെ ഭാഷ... എല്ലാം മാഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.. അത്രയും നമ്മള്‍ അകന്നിരിക്കുന്നു.... ശരിക്കും ഞാന്‍ വല്ലാതെ മോഹിക്കുന്നുണ്ട്... നീയില്ലാതിരുന്നിട്ടുമുള്ള ഈ ശാന്തത എന്നും നിലനിന്നിരുന്നുവെങ്കില്‍.. ഒരു പക്ഷേ മരണത്തിനു മാത്രമേ ഇത്ര ശാന്തത നല്‍കാന്‍ കഴിയൂ എന്ന് നീ പറഞ്ഞേക്കാം... സത്യമാണ്... മരിച്ചിരിക്കുന്നു ഞാന്‍..., നിന്‍റെ മനസ്സില്‍... ചിതയൊരുക്കിയിരിക്കുന്നു നീ ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ...!
അന്ത്യവിധിയെഴുതി കാലം... ചിറകറ്റ ശലഭങ്ങള്‍... എനിക്ക് ചുറ്റും പിടയുന്നു.. കണ്ണുകള്‍ ഇറുകെയടച്ചിട്ടും കാണാതിരിക്കുവാന്‍ ആവുന്നില്ല.. ആ ശലഭങ്ങളുടെ നിലവിളി, പെരുമ്പറയുടെ ശബ്ദത്തേക്കാള്‍ ഉറക്കെ എന്‍റെ ചെവിയില്‍.. കാതുകള്‍ എത്രയമര്‍ത്തി മൂടിയിട്ടും കേള്‍ക്കാതിരിക്കുവാന്‍ ആവുന്നില്ല! എന്നിട്ടും ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു.. ഒന്നും കാണാതെ, കേള്‍ക്കാതെ... അതേ, അത്രമേല്‍ ക്രൂരനാവേണ്ടി വരുന്നു... മുറിപ്പെട്ട മനസ്സ്.. ഓരോ വട്ടവും പ്രിയമുള്ളവര്‍ ഇനിയും വേദന ബാക്കിയുണ്ടോ എന്നറിയാന്‍ വേണ്ടി മുറിപ്പെടുത്തിയ ഹൃദയം.. എങ്ങനെ പറയും അവരെന്‍റെ വേദന അളന്നതല്ലെന്ന്.. എങ്ങനെ പറയും അവര്‍ എനിക്ക് പ്രിയമുള്ളവര്‍ അല്ലെന്നു... അപ്പോള്‍, അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രമാണ് തെറ്റുകാരന്‍...! വേദനയില്ലാത്ത ഹൃദയമാണ് എന്ന് കള്ളം പറഞ്ഞ ഞാന്‍ തന്നെ തെറ്റുകാരന്‍...
ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത ലോകത്തേക്ക്... എല്ലാ വികാരങ്ങളും ഒന്നാണ് എന്ന തിരിച്ചറിവില്‍.. നോവെന്നോ, വേവെന്നോ, സുഖമോ, സന്തോഷമോ, വ്യഥയോ, വേദനയോ, സ്നേഹമോ, ദ്വേഷമോ, വേര്‍തിരിവുകള്‍ ഒന്നുമില്ലാത്ത ലോകം...
നമുക്കിടയില്‍ ഞാന്‍, നീ.. എന്ന വാക്കുകള്‍ കടന്നു വന്നിരിക്കുന്നു... പരസ്പരം പഴിചാരുന്നു..... വഴി രണ്ടാവുന്നു... ഒന്നില്‍ ഞാനും, അടുത്തതില്‍ നീയും.. യാത്ര തുടങ്ങുന്നു നമ്മള്‍ തീര്‍ന്നിടത്തു നിന്നും എന്നിലേക്കും നിന്നിലേക്കും...... ദൂരം ഏറെയുണ്ട്, വഴിയില്‍, കഴിഞ്ഞതൊന്നും ഇഴകീറി പരിശോധിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഇനിയൊരിക്കല്‍ പരസ്പരം കാണാന്‍ കഴിയാത്ത സഞ്ചാരികളാകുന്നു ഞാനും നീയും..... നമ്മളറിഞ്ഞ ഒരുപാട് നിമിഷങ്ങളെക്കാള്‍ അറിയാതെ പോയ ഒരു നിമിഷത്തിനു വേണ്ടിയാണ് ഈ വേര്‍പിരിയല്‍.... തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഇല്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും തീര്‍ക്കാതെ പോകുമ്പോള്‍.. അനിവാര്യതയാകുന്നു.. നിനക്ക് വേണ്ടി എനിക്കിനിയും എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്താന്‍ ആവില്ല... ഞാന്‍ സ്വാര്‍ത്ഥനാവുന്നു.... എനിക്ക് വേണ്ടി നീയും ഇനി നിന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തരുത്.... വേദനിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് സമാധാനിക്കാന്‍ കാരണങ്ങള്‍ ഏറെയുണ്ട്.. കാലം.. സമയം.. മനസ്സ്.. ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ സമാധാനിക്കും... അപ്പോഴും എനിക്ക് നിന്നോട് പറയാനുള്ളത് ഒന്ന് മാത്രം, വേദനിക്കാതിരിക്കുക.... മനസ്സാക്ഷിയെ അംഗീകരിക്കുക.. നീയും ഞാനും ശരിയെന്നു ചിന്തിക്കുന്നത് തെറ്റല്ല എന്ന് ബോധ്യമുള്ളെടത്തോളം കാലം, അത് വരെ മാത്രം, നീ/ഞാന്‍ തന്നെയാണ് ശരിയെന്നു വിശ്വസിക്കുക.. അതില്‍ ഞാന്‍ നിന്നെയോ, നീ എന്നെയോ കുറ്റം പറയരുത്... തിരുത്താന്‍ നമുക്കിടയില്‍ വാക്കുകള്‍ ഇല്ല, വാക്കുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടവരാണ് നമ്മള്‍ (അല്ല ഞാന്‍....).. മനസ്സും...!!!!
വാക്കുകള്‍കൊണ്ട് സാധിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍
ReplyDeleteമൌനത്തില്‍ സമാധിയടയുന്നു.
ആശംസകള്‍
ചിലതെല്ലാം വാക്കുകള്‍ക്കും അതീതമാണ്... വാക്കുകള്‍ ഒന്നുമാല്ലാതാകുന്ന നിമിഷങ്ങള്‍.. അവിടെ മനസ്സ് പറയും... മറ്റൊരു മനസ്സ് അത് കേള്‍ക്കും.... കേള്‍ക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.. ശുഭദിനം തങ്കപ്പന്‍ ചേട്ടാ..
Delete