നീ... ഞാന്‍...

മഞ്ഞു മൂടിയ ഈ വഴിത്താരയിലെവിടെയോ നീയുണ്ട്, ഞാനുണ്ട്, നമ്മുടെ സ്നേഹമുണ്ട്, കാത്തിരിപ്പിന്‍ വിരഹമുണ്ട്, വിരഹത്തിന്‍ നോവുണ്ട്, നോവിന്‍ മധുരമുണ്ട്...  ഇന്നും അറിയുന്നു നിന്‍റെ സാമീപ്യം, നിന്‍റെ നിശ്വാസം, അതിന്‍റെ ഗന്ധം, ഊഷ്മളത... പൊഴിഞ്ഞു വീണ ഇലകള്‍ക്ക് മുകളില്‍ നിന്‍റെ കാല്‍പ്പാടുകളുടെ ശബ്ദം ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നു... എത്ര കാതമകലെയാണ് നീയെന്ന്‍ എനിക്ക് നിശ്ചയമില്ല... എന്നിട്ടും അറിയുന്നു നീയെന്‍റെ ചാരത്ത്, നീളുന്ന എന്‍റെ നിഴല്‍ തീരുന്നത്രയും ദൂരത്ത് മാത്രം.. ആ മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലെവിടെയോ നീ മറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നുണ്ട്.. അതിലൊരു മരമായ്‌ ഞാനിന്നും നിന്നരികില്‍... വീശുന്ന കാറ്റിനു തണുപ്പ് പോരെന്നു നീ പറയുമ്പോഴും,  മഞ്ഞിന് കാഠിന്യം കൂടുമ്പോള്‍ പോലും നിനക്ക് എന്നെ കാണാം  എന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുമ്പോഴും, നീളമേറിയേറി നിഴലുകള്‍ നിന്നെ  പിരിയുമ്പോഴും പിരിയാതെ ഞാന്‍ നിന്നരികില്‍ നീയറിയാതെയുണ്ടെന്നു നീ മന്ത്രിക്കുമ്പോഴും ഇവിടെയീ ലോകത്തില്‍ എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടതിനെയെല്ലാം ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നു ... ആ നഷ്ടങ്ങളെല്ലാം നിനക്ക് വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നില്ലേ... ഒന്നുചേര്‍ന്ന് ഒന്നായി തീര്‍ന്നു ഈ ജന്മം പൊഴിഞ്ഞു പോകുമ്പോഴും, വരും ജന്മത്തിലൊന്നായി വിടരാം നമുക്ക് ഒരു ഞെട്ടിലെ രണ്ടു പൂക്കളായി...