മഴ

ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു ഞാന്‍ കണ്ണുനീര്‍ പൊഴിക്കുമ്പോള്‍
കൂട്ടിന്നു പുറത്ത് പെയ്തൊഴിയും പേമാരിയും
ജാലകപ്പഴുതിലൂടുള്ളിലേക്കണയുന്ന
മേഘഗര്‍ജ്ജനവും മിന്നല്‍പ്പിണരും
മഴയൊരു താരാട്ടായ് അമ്മതന്‍-

വാത്സല്യമായ് ഒഴുകുന്നുവെന്നും മനതാരില്‍
പകലില്‍ മയങ്ങുന്ന ദുഖങ്ങളുണരുമ്പോള്‍
നിറയുന്ന കണ്ണുനീരോപ്പുമമ്മ,
ഏകാന്തതയില്‍ കൂട്ടായെനിക്കെന്നും
സാന്ത്വനമോതുമെന്‍ വത്സലമാതാവ്
രൌദ്രതയാല്‍ ലോകരെ നടുക്കുമെന്നാലും
സ്നേഹവാത്സല്ല്യത്തിന്‍ നിറകുടമാണിവള്‍
വിട പറഞ്ഞകലുമ്പോള്‍ ആരോരുമറിയാതെ
കണ്ണുനീര്‍ പൊഴിക്കാറുണ്ടാകുമെന്നുമെന്നും
അറിയുന്നു ഞാന്‍ നിന്നിലലിയുന്നു ഞാനെന്‍റെ
ദുഖങ്ങള്‍ക്ക് നീ കൂട്ടായിരുന്നുവല്ലോ...