ആര്‍ത്തലച്ചു കൊണ്ട് ഒരല്പനേരം...
മുറ്റത്ത് കെട്ടി നില്‍ക്കുന്ന മഴവെള്ളത്തിലേക്ക് വീണ്ടും മഴത്തുള്ളികള്‍ പതിക്കുമ്പോള്‍
ഒരു വൃത്തം തീര്‍ത്ത്‌ കൊണ്ട് അവ ഓരോന്നും പരസ്പരം ഒന്ന് ചേരുന്നത് കണ്ടു കൊണ്ടൊരല്പനേരം..
വേനല്‍ ചൂടിനിടയ്ക്ക് ശരീരത്തിനെ, മനസ്സിനെ തണുപ്പിക്കാന്‍ ഒരു മഴ...
മനസ്സ് തണുക്കുമ്പോള്‍ കഴിഞ്ഞു പോയ കാലങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മകളില്‍ അറിയാതെ തെളിഞ്ഞു വരും..
വ്യക്തതയില്ലാതെ, പരസ്പരബന്ധങ്ങളില്ലാതെ കുറെ ഓര്‍മ്മകള്‍..
മഴ കാണുമ്പോള്‍ ആദ്യം ഓര്‍മ്മ വരിക ബാല്യമാണ്...
വല്ലപ്പോഴും കാണുന്ന വയലും തോടുകളും കുളങ്ങളും കനാലുമുള്ള...
കൂടെ കൂടാന്‍ ഒരുപാട് സുഹൃത്തുക്കളുണ്ടായിരുന്ന...
സ്നേഹത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം പങ്കു വയ്ക്കുന്ന..
ഒരല്പം വികൃതിയും അതിനു പിന്നാലെത്തുന്ന ശിക്ഷയ്ക്കും കാത്തിരുന്ന...
കപടതയോ, മുഖംമൂടികളോ ഇല്ലാത്ത.... നിഷ്കളങ്കമായ ബാല്യം..
ഇന്നും ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ നഷ്ടമാണോ, നേട്ടമാണോ എന്നറിയാത്ത..
നഷ്ടമല്ലെന്നു പറയാവുന്ന.... എന്നാല്‍
ഓര്‍ത്തുവയ്ക്കാന്‍ ഒത്തിരിയൊന്നും ഇല്ലാത്ത ഒരു നരച്ച ബാല്യം..
എങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നു ചിലതൊക്കെ..
ഏറെ വിലപിടിച്ചത്.. മറ്റേതു ഇല്ലായ്മകളെയും ഇല്ലാതാക്കുന്ന ചിലത്...
അറിയാതെ എത്തിയ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങള്‍... ,
നിധിയായ്‌ കിട്ടിയ സൗഹൃദങ്ങള്‍.....
പുണ്യമായ് നേടിയ ശിഷ്യത്വം..
ജീവിതത്തില്‍ വിരുന്നുകാരായ് എത്തുന്ന അച്ഛനമ്മമാര്‍,.......
എത്തുമ്പോള്‍ അതുവരെ കരുതിവച്ചിരുന്ന സ്നേഹം മുഴുവന്‍ പകര്‍ന്നു തന്നുകൊണ്ട്...
ഒരായിരം ജന്മത്തിന്റെ പുണ്യമായി എനിക്ക് (ഞങ്ങള്‍ക്ക്) സ്വന്തമായ എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും...
അടുപ്പങ്ങളില്‍ അകലങ്ങളില്‍ എന്നും സ്നേഹമായ്, സാന്ത്വനമായ് മാറുന്ന അമ്മ,
നാളെകള്‍ എങ്ങനെയെന്നു പറഞ്ഞു തരുന്ന അച്ഛന്‍,......
ഓമനിക്കാന്‍ അവരുടെ കൈകളില്‍ എന്റെ കുഞ്ഞനുജത്തി...
ഒരു ദിവസത്തെ സന്തോഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം....
അനുജനെ നന്നായി നോക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട്,....
വീണ്ടും തനിച്ചാക്കി പോകുമ്പോള്‍,...
പടിവാതിലില്‍, വരാന്തയില്‍, ഒടുവില്‍ മുറ്റത്തോളമെത്തി കണ്ണില്‍ നിന്ന് മറയുന്നത് വരെ കൈവീശിക്കാണിച്ചു കൊണ്ട്..
അനുജന്റെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പിന്നെയും ഒരുപാട് അമ്മമാരുടെ അടുത്തേക്ക്...
സ്നേഹത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം നല്‍കിയ അമ്മമാര്‍..
ഇന്നും ആ സ്നേഹത്തിനു, വാത്സല്യത്തിന്. കരുതലിന്, ലാളനയ്ക്ക് പകരമായ് ഒന്നും നല്കാനില്ലാതെ,
പകരമായ് നല്കുന്നതെന്തും ഒന്നുമാകില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവില്‍, പകരമായ് ഒന്നും ആഗ്രഹിച്ചായിരുന്നില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട്...
ആദ്യമായെത്തിയ വിദ്യാലയം.. സ്നേഹം നിറഞ്ഞ മനസ്സുമായ് രണ്ടു അധ്യാപികമാര്‍...... ഇന്നും ഓര്‍മ്മയില്‍ ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാതെ.. സ്വന്തം മക്കളെ പോലെ എല്ലാ കുട്ടികളെയും ഒരുപോലെ സ്നേഹിച്ച രണ്ടു പേര്...... എല്ലാവരും അവരെ വിളിച്ചത് വനജാമ്മ, രമാമ്മ എന്നായിരുന്നു... എല്ലാവര്ക്കും അവരും അമ്മമാര്‍ തന്നെയായിരുന്നു... ഇന്നും കാണുമ്പോള്‍ അമ്മേ എന്നല്ലാതെ വേറൊന്നും വിളിക്കാന്‍ കഴിയില്ല... എത്രയോ കുട്ടികള്‍ അവരുടെ ജീവിതത്തില്‍ കടന്നു പോയിട്ടും ഇന്നും ഒരാളുടെ പേര് പോലും മറക്കാതെ അവര്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു!! അത്രമേല്‍ ആത്മാര്‍ഥമായി ഞങ്ങളെ സ്നേഹിച്ച ആ അമ്മമാര്‍ക്കും പകരമായ് നല്‍കാന്‍ ഇന്നും ഒന്നുമില്ല.. അവര്‍ പഠിപ്പിച്ചു തന്നത്, പറഞ്ഞു തന്നത് ജീവിതത്തില്‍ അനുസരിക്കുക എന്നല്ലാതെ, എന്ത് നല്കിയാലാണ് മതിയാവുക.... മറ്റൊന്നും അവരും കാംക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല..
രണ്ടാമതെത്തിയ വിദ്യാലയം, ഒരുപാട് വലിയ, ഒരുപാട് കുട്ടികളുള്ള സരസ്വതീക്ഷേത്രം.. എന്നും രാവിലെ പോകുന്നത് വത്സല ടീച്ചറും അവരുടെ മക്കളോടുമൊപ്പം.. മക്കള്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അന്നും ഇന്നും എന്റെ ചേച്ചീം അനുജനും. പേര് പോലെ തന്നെ വാത്സല്യത്തിന്റെ ആള്‍രൂപമായിരുന്നു ടീച്ചര്‍... ഒരിക്കല്‍ കളിക്കുന്നതിനിടെ വീണു മുറിവ്പറ്റി.. ചേച്ചീനേം കുട്ടനേം മറ്റൊരു ടീച്ചറുടെ കൂടെ പറഞ്ഞു വിട്ടിട്ടു രണ്ടു ദിവസം ആശുപത്രിയില്‍ എനിക്ക് കൂട്ടിരുന്ന അവരെ അമ്മയായല്ലാതെ മറ്റെങ്ങനെ സ്നേഹിക്കാന്‍...
പിന്നീടെത്തിയതു കളികളെക്കാളുപരി പഠനത്തിനു ഗൌരവം കൊടുത്തിരുന്ന സ്കൂളില്‍.. അവിടെ ഒരു പാട് വിഷയങ്ങള്‍.. ഒരുപാട് അധ്യാപകര്‍.. ഒരുപാട് കുട്ടികള്‍...ആദ്യമായ് തല്ലു വാങ്ങിയത് ഇവിടെ നിന്നായിരുന്നു... എന്നും ഏറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നിട്ടും കണക്ക് പറ്റിച്ചു.. ഹോംവര്‍ക്ക്‌ തന്നത് ചെയ്യാന്‍ മറന്നു പോയി.. പിറ്റേന്ന് ആദ്യത്തെ വിഷയം കണക്ക്.. ചൂരലുമായ് സുരേഷ് മാഷ് ക്ലാസ്സില്‍ എത്തിയപ്പോഴാണ് ഓര്‍മ്മവന്നത്.. വന്നപാടെ ചെയ്യാത്തവരോട് എഴുന്നേറ്റു നില്‍ക്കാന്‍ പറഞ്ഞു.. നില്‍ക്കാന്‍ കൂട്ടായി രാകേഷും ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഡയറി എടുത്ത് കൊണ്ട് രണ്ടാളും ഇവിടെ വാ എന്ന സുരേഷ് മാഷിന്റെ ശബ്ദം ചുവരുകളില്‍ തട്ടി പ്രതിധ്വനിക്കുന്നതു കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു.. നീട്ടിപ്പിടിച്ച കയ്യില്‍ രണ്ടു വട്ടം ചൂരല്‍ കൊണ്ടപ്പോള്‍ വേദനിച്ചതിനേക്കാള്‍ പോ ക്ലാസ്സിനു പുറത്ത്, ഇന്നിനി ഇവിടെ ഇരിക്കേണ്ട എന്ന വാക്കുകള്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ തോന്നി... ആദ്യമായാണ്‌ ഹോം വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്യാത്തതിന് ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ സ്കൂളില്‍ നിന്ന് തന്നെ ഒരാളെ പുറത്താക്കുന്നത്.. ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും ഇറങ്ങേണ്ടി വന്നു.. വീട്ടിലേക്ക് പോയാല്‍ എന്താ എന്ന ചോദ്യം വരും, അത് കൂടി വേണ്ട എന്ന് കരുതി ഞങ്ങള്‍ അടുത്തുള്ള പബ്ലിക്‌ ലൈബ്രറിയില്‍ പോയി ഇരുന്നു.. അന്നത്തെ ദിവസമായിരുന്നു ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും നീളമേറിയ ദിനം എന്ന് തോന്നുന്നു... ഈ കഥയുടെ ക്ലൈമാക്സ്‌ കഴിഞ്ഞില്ല... വൈകീട്ട് പതിവ് പോലെ വീട്ടിലെത്തി.. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാണാം ഏട്ടന്‍ വന്നു ചോദിക്കുന്നു എന്തൊക്കെയാണ് ഇന്ന് സ്കൂളിലെ വിശേഷങ്ങള്‍ന്നു.. പതിവില്ലാത്ത ചോദ്യത്തിന്, പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ വിടാനുള്ള ഭാവമില്ല.. ഇന്നെന്തോക്കെ പഠിപ്പിച്ചു എന്നായി അടുത്ത ചോദ്യം... എന്തൊക്കെയോ കുറെ പഠിപ്പിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ നിന്റെ ഡയറി എടുത്തേ എന്ന് പറഞ്ഞു.. പതുക്കെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ കൂടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. സ്കൂള്‍ ഡയറിയില്‍ മാഷ് വിശദമായി എഴുതീട്ടുണ്ടായിരുന്നു...
എന്നാലും കാണില്ലെന്ന് കരുതി അതും എടുത്തു കൊടുത്തു... ഇത്രയും കോലാഹലം കേട്ടപ്പോള്‍ തന്നെ വീട്ടിലെ എല്ലാവരും എത്തിയിരുന്നു.. എന്താ നീയിങ്ങനെ ശബ്ദമുയര്‍ത്തി സംസാരിക്കുന്നതും എന്ന് ചോദിച്ച് എല്ലാരും ഏട്ടനെ ആയിരുന്നു വഴക്ക പറയുന്നത്.. അപ്പൊ കാണാം ഏട്ടന്‍ പറയുന്നു നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമോ ഇവനിന്ന് മുഴുവന്‍ ലൈബ്രറിയില്‍ ആയിരുന്നു, സ്കൂളില്‍ നിന്നും പുറത്താക്കി എന്ന്.. ഒരു ഞെട്ടലോടെ ആയിരുന്നു കേട്ടത്.. ഇതെങ്ങനെ ഈ ദുഷ്ടന്‍ അറിഞ്ഞു എന്നായിരുന്നു മനസ്സില്‍.. വള്ളിപുള്ളി വിടാതെ സ്കൂളില്‍ നടന്ന കാര്യം മുഴുവന്‍ അത് പോലെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഞെട്ടി.. പിന്നീടാണ് അറിഞ്ഞതു ഇവര് തമ്മില്‍ നേരത്തെ പരിചയം ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഏട്ടന്‍ മറ്റൊരു സ്കൂളില്‍ ആയിരുന്നു പഠിപ്പിക്കുന്നത്.. ഏട്ടനെ പണ്ട് കണക്ക് പഠിപ്പിച്ചതും ഈ സുരേഷ് മാഷ് തന്നെയായിരുന്നു... ഇവര് തമ്മില്‍ മിക്കവാറും വൈകീട്ട് കാണാറുമുണ്ടായിരുന്നു... നേരത്തെ ഇതറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ നേരെ വീട്ടിലേക്ക് പോയാല്‍ മതിയായിരുന്നു... പുറത്താക്കിയതിനു ശേഷം ഞങ്ങള്‍ എങ്ങോട്ട് പോകുന്നു എന്തൊക്കെ ചെയ്യുന്നു എന്നറിയാന്‍ മാഷ് തന്നെ ഞങ്ങളറിയാതെ പുറകെ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഏട്ടനോടുള്ള മാഷിന്റെ വാത്സല്യം, ആ ഏട്ടനെ പോലെ തന്നെ എന്നെയും കണ്ടപ്പോള്‍, ഈയൊരു തെറ്റ് മാഷിനെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു, അത്കൊണ്ടാണ് സ്കൂളില്‍ നിന്നേ പുറത്താക്കിയത് എന്ന് ഏട്ടനോട് പറഞ്ഞു... പിന്നീടെപ്പോഴോ ഏട്ടന്‍ തന്നെ പറഞ്ഞതായിരുന്നു ഇത്.. പറയുന്ന അന്ന് വരെ മാഷോട് ഉണ്ടായിരുന്ന നീരസം ചെറിയൊരു കുറ്റബോധമായി ഇന്നും മനസ്സില്‍.. അന്ന് മാഷ് പറഞ്ഞത് ഇന്നും മായാതെ... ചെയ്യേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യേണ്ട സമയത്ത് തന്നെ ചെയ്യണം... അതില്‍ പിന്നെ എല്ലാം കൃത്യമായ് ചെയ്തിരുന്നു.. കള്ളം പറയുവാനും പിന്നെ പേടിയായിരുന്നു.... എന്നാലും ചിലപ്പോഴൊക്കെ പറയാറുണ്ട്.. അല്ലേ...?
മഴ പെയ്തു തോരുന്നു.... തീരാതെ, പെയ്തു തോരാതെ ബാല്യത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകളും... ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് മണ്ണിന്റെ ഗന്ധമുണ്ട്... മനസ്സിനെ മഥിക്കുന്ന ഗന്ധം... മിന്നിമായുന്ന മുഖങ്ങള്‍ ഓരോന്നും നല്‍കിയ, ഇന്നും നല്‍കുന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ, കരുതലിന്റെ ആഴം ഈ മഴവെള്ളം എത്തിച്ചേരുന്ന കടലിന്റെത് പോലെ... പേരെടുത്തു പറഞ്ഞാല്‍ തീരാത്തത്ര സൗഹൃദങ്ങള്‍, ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഇന്നും നില്ക്കുന്നവ, ഓര്‍മ്മകളില്‍ മറയപ്പെട്ടവ... അന്നത്തെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ മനസ്സ് കൊരുത്തു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇന്നിന്റെ ചില നോവുകള്‍ ഇപ്പോഴും ബാക്കി... നാളെ ഇന്നും ഒരോര്‍മ്മയാകും... അന്നേക്ക് വേണ്ടി രണ്ടു വരികള്‍ കടം കൊള്ളട്ടെ..... ഓര്‍മ്മിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ നിനക്കെന്തു നല്‍കണം.... ഓര്‍മ്മിക്കണം എന്ന വാക്ക് മാത്രം....
ഇത് ജീവിതത്തിന്റെ ഒരേട്‌ മാത്രം.. ഒരു മഴയില്‍ കിളിര്‍ത്ത വാക്കുകള്‍....., ഇത്രയും നേരം സഹിച്ചതിന്, ക്ഷമയോടെ വായിച്ചതിനു.. നന്ദി....
നാളെ ഒരു നാളില്‍ അന്യരായ് മാറാതിരിക്കുക... അങ്ങനെയെങ്കില്‍ സ്നേഹം കൊണ്ടെന്നെ നീ ഇന്ന് നോവിക്കാതിരിക്കുക...
വാക്കുകള്‍ക്കപ്പുറം മനസ്സ് കൊണ്ട് നീ സംസാരിക്കുക... എന്റെ മനസ്സിലെന്നും നീയുണ്ട്...
