നിത്യഹരിത

ഇന്ന് ഞാനറിയുന്നുണ്ട്, എനിക്ക് നിന്നെ വല്ലാതെ നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഒരുപക്ഷേ ഈ നഷ്ടപ്പെടല്‍ തന്നെയാണ് വേണ്ടിയിരുന്നത്. അതാണ്‌ അനിവാര്യമായതും ഞാന്‍ അര്‍ഹിക്കുന്നതും. എനിക്കതില്‍ ദുഃഖമൊട്ടും തന്നെയില്ല. ഇങ്ങനെയൊക്കെയല്ലാതെ മറ്റെങ്ങനെയാണ് നമുക്കുള്ളിലെ സ്നേഹം  പരുവപ്പെടുക. കൂടെ നീയുണ്ടായിരുന്ന നാളുകളില്‍ ഞാന്‍ നിന്നെ ആലോസരപ്പെടുത്തിയത്തിന്റെ നൂറിലൊന്നു പോലുമാകില്ല എന്റെ നഷ്ടപ്പെടലില്‍ ഞാനനുഭവിക്കുന്നത്. അഭാവം കൊണ്ട് നീ നല്‍കുന്ന വേദന സാന്നിധ്യം കൊണ്ട് ഞാന്‍ നിനക്കേകുന്ന നോവിന്റെ അത്രയുമില്ലല്ലോ എന്നാണു സമാധാനം. പ്രിയപ്പെട്ടവളെ, ഇന്നൊരു വിദൂരയാത്ര കഴിഞ്ഞെത്തിയ വേളയില്‍ എന്റെ മുറിക്കുള്ളില്‍ വാരിവലിച്ചിട്ടയെല്ലാത്തിനും മുകളിലായി അന്നത്തെ ദിനക്കുറിപ്പുകളടങ്ങിയ പുസ്തകം. ആമുഖമായി ജീവിതം എന്നെഴുതിയ പുസ്തകം! അതിലെ താളുകളൊക്കെ ഇന്നത്തെ എന്റെ ജീവിതം പോലെ നരച്ചിരിക്കുന്നു. നനവാര്‍ന്നതായത് കൊണ്ടായിരിക്കണം അവസാനതാളുകളില്‍ കുറെയൊക്കെ ചിതലരിച്ചിട്ടുമുണ്ട്! പ്രണയം എന്നെഴുതിയ താള്‍ മുഴുവനായി ചിതലുകള്‍ തീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങളും മോഹങ്ങളും നിറഞ്ഞ ആദ്യത്തെ താളുകള്‍ ഇന്നും അതേപടിയുണ്ട്. കാണാനാഗ്രഹിച്ച സ്ഥലങ്ങള്‍, ഒന്നിച്ചു പോകാനാഗ്രഹിച്ചയിടങ്ങള്‍, വായിക്കാനാഗ്രഹിച്ച പുസ്തകങ്ങള്‍, കേള്‍ക്കാനാഗ്രഹിച്ച പാട്ടുകള്‍, അങ്ങനെയങ്ങനെ അവയൊക്കെയും ഇന്നും പച്ചയായി നില്‍ക്കുന്നു! പക്ഷേ എല്ലാ  ആഗ്രഹങ്ങളും തീര്‍ന്നു പോയിരിക്കുന്നു, നീയില്ലാതാവുമ്പോള്‍ പിന്നെ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ ഉണ്ടായാലെന്ത്‌ ഇല്ലെങ്കിലെന്ത്‌! വിരഹം അത്രമേല്‍ തീവ്രമാണ്, അത്രത്ര മേല്‍ നമ്മെ പൊള്ളിക്കും എന്നൊക്കെ അറിയുന്നുണ്ട്, അനുഭവിച്ചിട്ടുമുണ്ട്, പക്ഷേ എല്ലാ നോവിനും അപ്പുറം പിന്നെയും ജീവന്‍ നിലനിന്നാലെന്തു ചെയ്യാനാണ്! ഉരുകിത്തീരുമെന്നൊക്കെയെത്ര പറഞ്ഞാലും ചിലപ്പോഴൊക്കെ കരിന്തിരിപോലെരിയും ജീവിതം. മരണമെന്നെത്ര തിരുത്തിയാലും എരിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും, ഓരോ താളുകളും എരിയിച്ചു കളയട്ടെ. ജീവിതം കൊണ്ട് നിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് തിരി കൊളുത്തട്ടെ, ആളിക്കത്തുമ്പോള്‍ എന്റെ ചേതന നിശ്ചലമായെങ്കില്‍!!