നിത്യഹരിത

ഇന്നും ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍ത്തു.. ഇവിടെ മഴ പെയ്യുന്നു.. പതിയെ മാത്രം.. നേര്‍ത്തൊരു താളത്തോടെ... പലപ്പോഴായി ഞാന്‍ അത്ഭുതപ്പെടാറുണ്ട് ഈ മഴപ്പാറ്റകള്‍ എന്തേ ഇങ്ങനെ... മണ്‍പുറ്റുകളില്‍ നിന്ന് വെട്ടത്തിലേക്കു പറക്കുകയും ഒടുവില്‍ ചിറകുകള്‍ ഉപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവ!! എത്ര സങ്കടകരമാണ് ഇത്രമേല്‍ ചിറക് വച്ചുയര്‍ന്നു പറന്നിട്ടും ഒടുവിലൊരു പുഴുവായി താഴെ മണ്ണില്‍..! നീ പറഞ്ഞത് എനിക്കോര്‍മ്മ വരുന്നു.. നമ്മളും മഴപ്പാറ്റകളെ പോലെയാണ്... ഒരുദയം കണ്ടു ആകര്‍ഷിക്കപ്പെടുകയും തീര്‍ത്തും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത നിമിഷത്തില്‍ താഴെ പതിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈയാംപാറ്റകള്‍.. ഇന്നെനിക്ക് ബോധ്യമുണ്ട് നീ ദീര്‍ഘദര്‍ശിയാണ്.. വരുംവായ്കകള്‍ നിനക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.. എങ്കിലും എനിക്കിന്നും ആ വീഴ്ച തന്നെയാണ് ഇഷ്ടവും.. നിന്നിലേക്ക്‌ ഉയര്‍ന്നു.. ഏറെ മുകളിലെത്തി നേരെ താഴേക്ക് എല്ലാം മറന്നൊരു വീഴ്ച...! ഓരോ വട്ടവും നിന്നിലേക്ക്‌ വീഴാനായി മാത്രം ഞാനെത്രമാത്രം കരുത്തോടെ പറന്നിരുന്നെന്നോ...! മോഹങ്ങള്‍ക്കും ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കും അതിരുകള്‍ ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞത് എത്ര സത്യമാണ്.. ആ പരിധികള്‍ ഇല്ലായ്മയാണ് എന്റെ ലോകം... അവിടെ വെറുതെ പറക്കുക.. ചിറകുകള്‍ ഇല്ലാതെ... നീ കാണുന്നുണ്ടോ.. ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും മഴപ്പാറ്റകളാണ്.. പറക്കുന്ന ചിറകുകള്‍ മാത്രമായി.. ദേഹത്ത് വീഴുന്ന പുഴുക്കള്‍ എന്നില്‍ അറപ്പ് ഉളവാക്കുന്നില്ല... എന്താണ് ഞാനും നീയും തമ്മില്‍ വ്യത്യാസം എന്നോതി അവ പതിയെ മണ്ണിലേക്ക്... ഞാനും കൊതിക്കയാണ് ഒരു ഈയാംപാറ്റയുടെ ജന്മം..