നിമിഷങ്ങള്‍ക്കിന്നു വല്ലാത്ത ദൈര്‍ഘ്യം...

സാന്ദ്രമായി മഴ പെയ്യുന്നു...........
ആ സംഗീതത്തില്‍ മനസ്സ് ശാന്തി തിരയുന്നു.............
തിരഞ്ഞേറെ മടുത്തപ്പോള്‍ കണ്ണുകളില്‍ ഉറക്കം കൂടുകൂട്ടുന്നു............
കൂടണയാന്‍ വെമ്പി നില്‍ക്കുന്ന മനസ്സിനു ഇന്നേറെ തളര്‍ച്ച.....................
ഏറെ കൊതിച്ചോരുറക്കം ഇന്നെന്നെ പുല്‍കാനെത്തുമ്പോള്‍ കാണാതിരിക്കാന്‍ വയ്യ.......
കണ്‍പോളകള്‍ക്ക് വല്ലാത്ത ഭാരം............
നോവിച്ച വാക്കുകളുടേതോ, അതോ എന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ തന്നെയോ...............?
അറിയില്ല..
ഉത്തരമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യവുമായി ഇനിയൊരുറക്കം.............
ഘനീഭവിച്ച മനസ്സില്‍ ഇനിയും അലിഞ്ഞു ചേരാന്‍ ദുഃഖങ്ങളല്ലാതെ..................
എന്‍റെ നിശ്വാസങ്ങളുടെ പ്രതിധ്വനി എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു..............................
ഇന്ന് ഇരുട്ടിനെ ഏറെയിഷ്ടം.....................
...
വാക്കുകള്‍ മുറിഞ്ഞു പോകുന്നു................. മനസ്സും......................
അര്‍ത്ഥമില്ലാത്ത ജല്പനങ്ങള്‍ മാത്രമായി മാറുന്ന വേളയില്‍ മൗനം പോലും ദൂരേക്ക്.........
ഈ മഴ പെയ്ത് തോരുന്നത് എനിക്ക് വേണ്ടിയോ...............
ആര്‍ത്തലച്ച് കരഞ്ഞു തളരുമ്പോള്‍ ഒരു നേര്‍ത്ത തേങ്ങലായി, ചാറ്റലായി പതിയെ,
വളരെ പതിയെ മനസ്സിനെ, വരണ്ട മണ്ണിനെ ആര്‍ദ്രമാക്കിക്കൊണ്ട്.................
എന്തെ നീയിങ്ങനെ എന്ന് സ്വയം ചോദിക്കുമ്പോഴും മഴത്തുള്ളികള്‍ക്ക് ഉപ്പുരസം...........
ഹൃദയത്തിന് മിടിപ്പ് കൂടുന്നു... ദേഹം തളരുന്ന പോലെ..... വയ്യ ഇനിയും............
കൈകള്‍ കുഴയുന്നു.... തൊണ്ട വരളുന്നു... കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞു പോകുന്നു........
എന്നിട്ടും ഇതുവരെയില്ലാത്ത വേഗതയില്‍ വിരലുകള്‍ കീ ബോര്‍ഡില്‍ പായുന്നു..............
ഓരോ അപൂര്‍ണ്ണമായ വാചകങ്ങള്‍ക്കൊടുവിലും വിരലുകളും തളരുന്നുവോ............
ഇല്ല ഇനിയൊരുപക്ഷേ ഈ ലോകം എന്നേക്കുമെന്നേക്കും എനിക്കൊരോര്‍മ്മ.........അല്ല ഞാനൊരോര്‍മ്മയോ....?
ഇനിയും തുഴയുവാന്‍ വയ്യ.......... രണ്ട് കരകളും കണ്ണെത്താത്ത ദൂരത്തില്‍.... ചുറ്റിനും ചുഴികള്‍...
കണ്ണുകളില്‍ ഇരുട്ട്, ചുറ്റിനും നിശ്ശബ്ദത... കാലം ഒരു കൂടൊരുക്കാനൊരുങ്ങുകയോ....?!
എനിക്ക് വേണ്ടി.... എന്റെ ശാന്തിക്ക് വേണ്ടി......!!




നിമിഷങ്ങള്‍ക്കിന്നു വല്ലാത്ത ദൈര്‍ഘ്യം.... എഴുതാനിരുന്ന വാക്കുകള്‍ക്ക് ആവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ വിരസത..................