നിത്യഹരിത

കാലങ്ങളായത് പോലെ തോന്നുന്നു... അപരിചിതത്വങ്ങളുടെ ലോകത്തേക്ക് പിന്നെയും വന്നത് പോലേ! മനസ്സുകള്‍ അകന്നു പോകുന്നത് എവിടെ വച്ചായിരിക്കണം? രണ്ടു നിശ്ശബ്ദമായ നിമിഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഞാനെന്നും നീയെന്നും പിരിയുന്നതിന്റെ ആവശ്യകത എന്താണ്? ഒരു പക്ഷേ എല്ലാ കാലത്തും ഞാന്‍ അങ്ങനെ ആയിരിക്കണം.. ഒന്നിനെ പോലും, ഒരാളെ പോലും അയാളായി ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ ഒരിക്കലും തയ്യാറായിരുന്നില്ല.. ഹൃദയത്തോടു ചേര്‍ത്തു നിര്‍ത്തുന്നതിനെ വേറൊരാളായി കാണേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യമെന്താണ്! ഓരോ വ്യക്തിയും അവനവന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളില്‍ സന്തോഷിക്കണം എന്ന് പറയുമ്പോഴും ഞാന്‍ നിന്നെ എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍, എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളില്‍ തടവിലാക്കുന്നതിലെ യുക്തിയില്ലായ്മ എന്നെ ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങനൊരു ചിന്ത വരുമ്പോഴായിരിക്കണം ഞാന്‍ നിന്നോട് യാത്ര പറയാനൊരുങ്ങുന്നത്. അങ്ങനൊരു യാത്രയിലായിരിക്കണം ഞാന്‍ നിന്നെ കുറിച്ച് വീണ്ടും ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്.. പിന്നെയും തിരിച്ചു വരുന്നത്.. എത്ര കാലമിങ്ങനേ... നമ്മള്‍ പരസ്പരം കണ്ടിരുന്നു, അറിഞ്ഞിരുന്നു, ഒരുമിച്ചിരുന്നിരുന്നു പിന്നെ നമ്മള്‍ വിട പറഞ്ഞിരുന്നു.. എത്ര പെട്ടെന്നാണ് ചില ബന്ധങ്ങള്‍ അവസാനിക്കുന്നത്, ചിലത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്! എത്ര മുറിവുകളാണ് അവയോരോന്നും നല്‍കുന്നത്! എന്നിലെ മുറിവുകള്‍ക്ക് നീ കാവലിരിക്കുമെന്നിരിക്കേ ഞാന്‍ നല്‍കുന്ന മുറിവുകള്‍ക്കാരുണ്ട് കൂട്ടിരിക്കാന്‍!